امپاکس یا آبله میمون بیماری ویروسی است که در سالهای اخیر توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. این بیماری از طریق تماس نزدیک با حیوانات آلوده یا افراد بیمار و همچنین از طریق تماس با مایعات بدن، ضایعات پوستی یا اشیاء آلوده منتقل میشود.
علایم آبله میمون
علایم آبله میمون شبیه به آبله معمولی اما معمولاً خفیفتر است. این علایم شامل موارد زیر میشوند:
- تب
- سردرد
- درد عضلانی
- تورم غدد لنفاوی
- خستگی
- بثورات پوستی که معمولاً از صورت شروع شده و سپس به سایر قسمتهای بدن گسترش مییابد.
مراحل بیماری
بثورات پوستی آبله میمون معمولاً طی چند مرحله پیشرفت میکند:
- لکههای کوچک: ابتدا لکههای کوچک قرمز رنگی روی پوست ظاهر میشود.
- پاپول: لکهها به برجستگیهای سفت و قرمز رنگی به نام پاپول تبدیل میشوند.
- وزیکول: پاپولها به تاولهای پر از مایع شفافی به نام وزیکول تبدیل میشوند.
- پوستول: وزیکولها به تاولهای پر از چرک به نام پوستول تبدیل میشوند.
- کروست: پوستولها خشک شده و به پوستههای سفت و تیره رنگی به نام کروست تبدیل میشوند.
- ریزش پوستهها: در نهایت پوستهها میریزند و جای زخمهایی از خود بر جای میگذارند.
راههای انتقال بیماری
آبله میمون از طریق روشهای مختلفی قابل انتقال است:
- تماس مستقیم با ضایعات پوستی فرد آلوده
- تماس با مایعات بدن فرد آلوده
- تماس با اشیاء آلوده به ویروس (مانند لباس، ملحفه یا ظروف)
- نیش حشرات آلوده
- تماس جنسی
گروههای پرخطر
برخی افراد بیشتر در معرض خطر ابتلا به آبله میمون هستند، از جمله:
- افرادی که با حیوانات آلوده کار میکنند
- افرادی که با افراد بیمار تماس نزدیک دارند
- افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند
- مردان همجنسگرا و دوجنسگرا
تشخیص بیماری
تشخیص آبله میمون معمولاً بر اساس معاینه فیزیکی و بررسی نمونههای گرفته شده از ضایعات پوستی انجام میشود.
درمان بیماری
تاکنون درمان خاصی برای آبله میمون وجود ندارد. درمان معمولاً بر تسکین علایم و جلوگیری از عوارض تمرکز دارد.
پیشگیری از بیماری
بهترین راه برای پیشگیری از آبله میمون، رعایت بهداشت فردی و اجتماعی است. این موارد شامل موارد زیر میشوند:
- شستن مرتب دستها با آب و صابون
- پرهیز از تماس نزدیک با افراد بیمار
- پرهیز از تماس با حیوانات آلوده
- استفاده از کاندوم در هنگام رابطه جنسی
- واکسیناسیون (در صورت در دسترس بودن)
نظرات کاربران