DNS مخفف Domain Name System یا سیستم نام دامنه است. این سیستم مانند دفترچه تلفن اینترنت عمل می‌کند و نام‌های دامنه‌ها را به آدرس‌های IP مربوطه تبدیل می‌کند.
به عنوان مثال، زمانی که شما آدرس “[نشانی وب نامعتبر برداشته شد]” را در مرورگر خود تایپ می‌کنید، DNS نام دامنه “[نشانی وب نامعتبر برداشته شد]” را به آدرس IP سرور گوگل که 142.250.189.142 است، تبدیل می‌کند. این فرآیند به طور خودکار و در کسری از ثانیه انجام می‌شود و شما نیازی به دانستن آدرس IP وب‌سایت‌ها ندارید.
اجزای اصلی DNS عبارتند از:
- سرورهای DNS: این سرورها مانند پایگاه‌های داده عظیمی هستند که اطلاعات مربوط به نام دامنه‌ها و آدرس‌های IP را ذخیره می‌کنند.
- Resolvers: این نرم‌افزارها در رایانه شما یا روتر شما قرار دارند و وظیفه‌شان پرس و جو از سرورهای DNS برای یافتن آدرس IP مربوط به نام دامنه‌ای است که شما وارد می‌کنید.
- رکوردهای DNS: این رکوردها اطلاعات مربوط به نام دامنه‌ها را، مانند آدرس IP، نوع سرور (وب، ایمیل و غیره) و اطلاعات دیگر، ذخیره می‌کنند.
طریقه استفاده از DNS
شما به طور مستقیم از DNS استفاده نمی‌کنید. هر زمان که شما یک آدرس وب را در مرورگر خود وارد می‌کنید، کامپیوتر شما به طور خودکار از DNS برای یافتن آدرس IP مربوطه استفاده می‌کند.
با این حال، در برخی موارد ممکن است نیاز به استفاده مستقیم از DNS داشته باشید. برای مثال:
- تغییر تنظیمات DNS: شما می‌توانید تنظیمات DNS روتر خود را برای استفاده از سرورهای DNS عمومی مانند سرورهای DNS گوگل یا OpenDNS تغییر دهید. این کار می‌تواند سرعت و امنیت مرور وب شما را افزایش دهد.
- عیب‌یابی مشکلات DNS: اگر در دسترسی به یک وب‌سایت مشکل دارید، می‌توانید با استفاده از ابزارهای عیب‌یابی DNS، مشکل را بررسی کنید.
- میزبانی وب: اگر صاحب یک وب‌سایت هستید، باید رکوردهای DNS خود را برای اشاره به سرورهای وب خود پیکربندی کنید.
نظرات کاربران